Викендот

Ѕвони на вратата: металното копче е студено и тешко за притискање. Се надева дека со нив нема да го има истото студенило како со копчето. Веќе е малку под стрес.

Му се насмевнува штедро на Жан, кој ја пречекува на вратата. И нивната сакана мачка доаѓа да ја поздрави, се трие од нозете на својот господар. Мачката добро ја познава, но секогаш е сомничава на почеток. Мора прво да ја понабљудува со своите продорни жолти очи. Мачката ја разбира: ги чувствува нејзините емоции.

Се упатуваат кон верандата, единствената светла просторија во станот. Таа позамижува за миг, резок е контрастот помеѓу темнината на дневната соба без прозорци и осветленоста на верандата. Крзнената топка ги следи: можеби ќе ѝ го наполнат чиничето со онаа каша чиј мирис толку добро се шири низ просторијата штом ќе се отвори конзервата.

Мачката ќе изеде само неколку залаци, а потоа ќе се приближи до столчето на кое ќе седне таа. Како да чувствува дека ѝ е непријатно и дека ѝ треба поддршка. А тоа, патем, ќе ѝ овозможи малку галење.

„Здраво Ева!“ извикува таа со голема насмевка, по малку претерана, за да си ја скрие нервозата. Ева седи зад својот лаптоп на масата со поглед на градината. Еден од прозорците на верандата е отворен. Мирисот на јасмин почнува да се шири низ воздухот во доцниот летен ден. Мачката решава да оди на прошетка, но останува во близина на терасата. Повторно ја гледа.

„Здраво! Завршувам нешто и доаѓам на пауза со вас“, одговара Ева.

Жан го подготвува кафето молкум. Таа разменува соучеснички поглед со мачката, која легнала на масата од верандата и сè уште зјапа во неа. „Ајде, продолжи, објасни им“, како да ѝ вели. Бучавата на машината за кафе, толку фалена од Џорџ Клуни, е заглушувачка. Со ништо не може да се рамни со нејзината стара италијанска Baletti, која од клунчето испушта моќна и слатка арома штом водата ќе почне да врие со мали меурчиња што деликатно пукаат.

Прашањата доаѓаат без доцнење. „Колкумина ќе бидеме викендов? Кого го покани? Зошто не направи група на WhatsApp, попрактично е.“ Секое од прашањата ја боцка како мали иглички поставени од акупунктурист. Силна, но крајно минлива болка. Само одвреме-навреме доаѓа некое што боли повеќе од другите, штом навлезе под површината на кожата.

„Зошто луѓето постојано сакаат да се мешаат во туѓи животи?“, помислува таа. „Не побарав од нив да ми го организираат викендот: само ги поканив. Како пар се надополнуваат, и океј, супер е тоа… но исто толку се надополнуаат и со нивното срање! Не можам сама да се справам со работите? Имам полни четириесет и пет, можам да ја менаџирам логистиката на еден ваков настан, можам да мислам на сè. Не ми требаат луѓе што во хор ќе ми даваат упорни предлози за тоа како треба да постапам.“

Внатре во себе вриеше, но остана смирена и се воздржа од каков и да е негативен израз на лицето. Ја сврте главата кон мачката, која сè уште седеше на дрвената маса во градината.

„Многумина сме, групите на WhatsApp се мачни зашто добиваме десетици пораки што не се нужно важни. На почеток е кул, но здосадува!“, одговори таа, што е можно понеутрално.

„Со што можеме да ти помогнеме?“, ја праша тој нагло, но крајно природно. Како да се подразбираше дека ѝ треба помош.

Овојпат таа се загледа во него со поглед што веќе не се обидуваше да ја сокрие иритираноста. Мачката се врати назад во кујната и седна на столот крај неа, сети дека напнатоста расте.

„Како да се отарасам од овие луѓе што толку многу ми помогнаа во еден период од животот, а сега станале вака тешки? Тешки како родители. Моите родители никогаш не беа такви, не сакам да завршам со пријатели што ја преземаат таа улога. Не требаше да ги поканам, и онака се принудив. Меѓу масата луѓе што ќе бидат во селото, се надевам дека ќе ме остават на мира.“

„Ќе подразмислам“, одговори таа отсечно. „Остани зен, остани зен“ си повторуваше во себе како мантра, „прашањево не е агресивно“.

Како и обично, сè уште немаше размислено за тоа. Но, Камила ќе пристигне два дена порано, и веќе ѝ понуди помош преку порака.

„Аха, океј…“

Сети како ги боцна љубомора. Ним не им кажа дека можат да дојдат порано. Зошто Камила ја имаше оваа привилегија, но не и тие?

И ајде: почнаа објаснувањата, правдањата, дебатите, упорните забелешки и сугестии од нивна страна. Ева ја погледна дискретно со аголот на окото, со лицето допола скриено зад екранот од компјутерот. Очигледно беше дека е љубоморна на привилегиите што ги уживаше Камила. Жан не изреагира, молчејќи го допи кафето и ѝ упати добронамерен поглед. Мачката веќе беше слетала во скутот на својот господар и изгледаше задоволна од неговата поставеност. Го обожаваше неговото меко и топло галење.

Таа веќе можеше да си го замисли виртуелниот разговор што ќе го има со Камила вечерта.

– Тоа е тоа, почнаа да ме нервираат.

– Што направија?

– Упад во организацијата, цел куп прашања. Како и обично. Чувствував дека се љубоморни што те замолив да дојдеш порано.

– Добро, остани зен. Ќе биде сè во ред.

Но, таа во моментот не беше со Камила, туку таму со нив, во нивната кујна.

Врз колената од својот господар, мачката ги затвори очите: знак на целосна самодоверба и смиреност. Таа ја погледна мачката, а потоа фрли поглед кон парот. Парадоксот беше во тоа што таа веќе знаеше дека ќе ѝ помогнат многу штом ќе стигнат таму, ќе бидат ефикасни и ќе ѝ олеснат за многу детали на кои таа нема да им го процени обемот. Таа ќе им биде благодарна и оваа ситуација ќе се повторува одново и одново.